Íslenskir stafir í sms-um

Síðan ég eignaðist Nokia síma með íslensku stýrikerfi fyrir þó nokkrum árum hefur mér alltaf gramist það sérstaklega að sms sem ég sendi úr honum koma til viðtakanda sem tóm þvæla. Þ.e. að þ og ð breytast í allt aðra stafi. Mér finnst í hæsta máta óeðlilegt að þessi vandi sé búinn að vera svona lengi til staðar án þess að vera leystur og því ákvað ég að senda Símanum e-mail þar sem ég óskaði skýringa. Eftir talsverðan þvæling og útúrsnúninga vísuðu þeir málinu frá sér og sögðu að þau gætu ekki útskýrt vandann fyrir mér og ég yrði að tala við Hátækni, sem flytur inn Nokia síma.
Ég hringdi og það kom á daginn að vandinn er bundinn við Nokia síma og verður aðeins leystur ef Síminn notar Unicode stafasett í stað hins hefðbundna. Það ylli því að hámarksstafafjöldi í sms skeytum fellur niður í um 70 stafi og þess vegna hafa þeir ekki gert þetta. Nokia er víst að vinna að einhvers konar uppfærslu til að laga þetta skv. starfsmanni Hátækni. Auk þess sagði hann mér að einhverjir Nokia símar breyti þó þ í t og þar fram eftir götunum og smsin verði því minni þvæla.

Það sem hann benti mér þó á sem lausn finnst mér skammarlegt að starfsfólk Símans viti ekki og miðli til viðskiptavina sinna sem lenda í þessum vanda:
Til að íslenskir stafir birtist í smsum sendum úr Nokia síma er nóg að skrifa Ý í upphafi skeytisins. Það er allt og sumt. Þá birtist það nákvæmlega eins og þú skrifar það. Ég prófaði þetta og það svínvirkaði. Látið mig vita ef einhverjar undantekningar eru.

Rúst! Óheppin, Birgitta...

Já, vilji þjóðarinnar hefur verið kunngerður með símakosningu. Í nýafstaðinni úrslitakeppni íslenska júróvisjónbrjálæðisins vann Silvía Nótt með 70.190 atkvæðum af rúmlega 100.000. 70% eru nú ekki svo slök sneið af kökunni, sérstaklega þegar 14 aðrir voru í partíinu. Regína Ósk, sem lenti í öðru sæti, fékk 30.018 atkvæði og Friðrik ómar sat eftir með 9.942 atkvæði í þriðja sæti.
Þegar atkvæðin fóru ekki lengra yfir hundrað þúsund en svo að kynnarnir létu sér nægja að segja „rúmlega 100.000 atkvæði“, þá getur maður ekki annað en velt því fyrir sér hve mörg atkvæði voru eftir handa þeim sem ekki fengu nægilega mörg atkvæði til að heyra nafnið sitt svo mikið sem nefnt undir lokin. Meðal þeirra voru ágætis flytjendur og aðrir síður góðir, svo sem dansandi drengurinn með óræðu kynhneigðina, útvatnaða gömlukarlarokkið og svo auðvitað síbrosandi sætabrauðsrjómabollan okkar allra, Birgitta Haukdal.
Hvað varð eiginlega um vinsældir hennar? Sveinn Rúnar hélt eflaust að hann væri að kaupa sér farmiða til Aþenu með því að splæsa í Birgittu til að flytja lagið Mynd af þér en annað kom svo sannarlega á daginn. Birgitta hefði allajafna hirt hvert einasta smákrakkaatkvæðið ef ekki hefði verið fyrir Silvíu Nótt. Birgitta gerði það í síðustu undankeppni sem hún tók átt í og bjóst líklega við að gera það sama núna.
EINVÍGI ÁRSINS minnir mig að DV hafi kallað þetta. Þeir reyna auðvitað að mikla alla mögulega hluti til að selja þennan skeinipappír sinn, en eflaust héldu það margir. Kannski hélt Birgitta líka að nú yrði aldeilis slagur um atkvæðin. En nei... Birgitta fór heim með andlegan kúk í hárinu og kannski hundrað atkvæði. Óheppin.

Freyja og tónlistin

Þegar Freyja fæddist var ég hamingjusamasti maður á jarðríki. Auk allra þeirra tilfinninga sem fljúga í gegnum höfuð nýbakaðra feðra var ég himinlifandi þegar ég sá hvílíkar hendur hún hafði. Svo langa og fallega fingur sem hreinlega kröfðust þess að vera nýttir í píanóleik. Sjálfur spila ég á píanó og óska þess innilega að Freyja mín geti fundið sig í tónlist, þó ekki væri nema að áhugamáli eins og því er farið með mig. Ég hugsaði sem svo að um leið og hún gæti setið nokkuð áfallalaust myndi ég planta henni fyrir framan píanóið og sjá hvað gerðist. Ég spilaði stundum fyrir hana á gítar og hún varð jafnan dolfallin. Einnig gerðum við Lillý svolítið af því (og gerum enn) að syngja fyrir hana og spila á píanóið því það líkar henni vel. Í desember á síðasta ári lét ég verða af því að leyfa henni að prófa píanóið. Þá var var hún hálfs árs gömul. Ég setti hana á kné mér fyrir framan píanóið og það stóð ekki á viðbrögðunum. Hún sló á nóturnar og þegar hún heyrði hljóðin sem komu varð hún arfavitlaus af gleði. Hún lamdi og lamdi, hjartslátturinn rauk upp og hún skríkti og hló. Síðan þá hef ég eða Lillý reglulega sest með Freyju við píanóið og leyft henni að spreyta sig. Alltaf skríkir elskan mín og myndar með þessu vonandi góð bönd við píanóið.
Stundum fær hún að prófa önnur hljóðfæri á heimilinu. Hvað svo sem það er, þá finnst henni það frábært. Það eina sem hún ekki prófar er saxofónninn, enda getur hún ekki framkallað hljóð úr honum svo ég spila bara fyrir hana og þá brýst brosið út. Brosið sem reyndar er alltaf á þessu fallega andliti, en það verður bara breiðara.

Kjallararottur

Þegar ég var í kringum 18 ára aldurinn bjó ég með Sigga, vini mínum, í kjallaraholu í miðbæ Reykjavíkur. Það voru góðir tímar, vægast sagt, þrátt fyrir aðeins um 30 fermetra og 190 cm lofthæð.
Okkar fyrsta embættisverk var að mála íbúðina. Ekki vegna þess að okkur líkaði ekki liturinn, heldur var allt svo ógeðslegt eftir fyrri leigjanda og við nenntum ekki að þrífa hana. Við máluðum yfir alla veggi, karma, hurðir, ofna og í raun allt sem ekki var gólfið. Manninum á efri hæðinni leist greinilega ekki nógu vel á félagsskap okkar og gerði okkur það ljóst strax á fyrsta degi. Við höfðum verið að mála um daginn og sátum nú saman þrír vinir á gólfinu að sötra bjór og spjalla um eigin dugnað og komandi tíð. Skyndilega er ruðst í gegnum hurðina hjá okkur og það er maðurinn á efri hæðinni sem gargar á okkur að þetta sé okkar fyrsta og síðasta partí! Við vissum vart hverju bæri að svara svo við prófuðum að sitja í nokkrar sekúndur án þess að segja nokkuð í þeirri von að hann áttaði sig á því að við værum bara þrír með bjór og Backstreet Boys geisladisk í hálfum hljóðum. Þrátt fyrir að líta nú út eins og argasta fífl hélt hann eitthvað áfram að þenja sig og við báðum hann náðarsamlegast að steinhalda kjafti og koma sér út, enda værum við ekki að angra neinn. Það endaði með því að við hálf ýttum honum út og skelltum hurðinni á nefið á honum. Við gátum nú ekki brugðist manngreyinu þar sem hann hafði útmálað okkur sem partíhyski og ákváðum að standa undir orðsporinu. Við pökkuðum upp því nauðsynlegasta: 5 hátölurum, risavöxnu bassaboxi, græjum og danstónlistargeisladiskum. Við settum allt í hvínandi botn og fórum að dansa. Vitandi að við gætum ekki stappað hávaða til hans, verandi í kjallaranum, þá nýttum við okkur fáránlega litlu lofthæðina þarna inni og börðum upp undir loftið í hverju spori. Vinur okkar lét ekki sjá sig meira þetta kvöld eða önnur.
Við lifðum á núðlum, pylsum og bökuðum baunum. Frystirinn var smekkfullur af pylsum, allir eldhússkápar troðnir af dósum með bökuðum baunum og á eldhúsgóflinu var 100 lítra fata sem við höfðum notað í bjórbruggun nú full af núðlupökkum. Við söfnuðum tómum bjórdósum og pizzakössum, kepptum í því hver gæti hlaðið stærri stubbahaug í öskubakka og kúkuðum inni í eldhúsi. Ekki vegna þess að við værum ógeðslegir, heldur vegna þess að þar var klósettið, þökk sé snilldarlegri plássnýtingu þess sem innréttaði. Lífið var kannski ekki það smekklegasta, en ljúft var það. Við vorum okkar eigin herrar þó konungsríkið væri lítið.
Nágranni okkar hafði lítil afskipti af okkur, en við heyrðum hann stundum athafna sig í þvottahúsinu sem var fyrir utan innganginn okkar sem var lokað með afar óþéttri hurð. Einn daginn vaknaði ég við atganginn í honum og heyrði að sonur hans var með honum. Ég heyri þegar litli drengurinn gengur að hurðinni okkar og segir stundarhátt: „Pabbi, býr ógeðslega fólkið hér?“ „Já, vinur,“ var svarið.

Þoliggi!

Ég þoli ekki að Fréttablaðið berist mér seint eða ekki um helgar. Mér væri alveg sama ef þetta snerist bara um þessa helgi eða síðustu tvær. En hér erum við að tala um á þriðja mánuð. Ég hringi reglulega og sleppi mér í símsvarann sem tekur við svona símtölum um helgar. Ég hálf vorkenni þeirri manneskju sem fer í gegnum símsvarann á mánudögum.
Ég þoli ekki að Landssíminn sé að fara að loka verslun sinni í Reykjanesbæ. Eins mikið skítaþjónustufyrirtæki og Landssíminn er, þá hefur verslunin hér yfirleitt reynst mér vel og ég veit að svo er líka með aðra. Þeim finnst greinilega ekki nóg að vera með lélegustu símsvörunarþjónustu á Íslandi, heldur vilja þeir líka vera með verstu persónulegu þjónustuna.
Ég þoli ekki að Landssíminn og önnur símafyrirtæki hér á þessu skeri séu ekki búin að koma því í kring að hægt sé að senda íslenska stafi í smsum. Íslensk stýrikerfi í farsímum hafa verið í notkun í rúmlega hálfan áratug. Hver er sofandi í tæknideildinni?
Ég þoli ekki hljóðið sem heyrist þegar maður skrifar með krít á töflu. Ég get hreinlega ekki kennt í stofum með krítartöflum. Mér finnst eins og það sé verið að stinga títuprjónum í sálina mína.
Ég þoli ekki hvað ég er alltaf hugmyndalaus þegar ég ætla að blogga.

Rosalega fara tryggingasölumenn í taugarnar á mér

Aðallega vegna þess hve hrikalega ruglandi þeir geta verið. Það er langt síðan ég fór fyrst að hugsa um lífeyrissparnað, líftryggingar og sjúkdómatryggingar og allt það og í dag, um 5 árum seinna er ég engu nær.

Þetta byrjaði allt þegar tryggingasölumaður heimsótti mig í vinnuna og vildi ólmur tryggja mig í bak og fyrir. Ég hélt það nú og bauð manninum upp á kaffibolla og langt spjall. Hann tróð framan í mig hrikalegu magni af pappírum og tölum sem litu alveg ógurlega vel út og ég sá ekki betur en að ég yrði milljóner þegar ég loks hætti að vinna. Ég vildi þó ekki taka skrefið til fulls og fékk alla pappírana hjá honum og lofaði að hringja. Þegar ég fór svo að velta þessu betur fyrir mér áttaði ég mig á því að ég var ekki með þetta nógu vel á hreinu svo ég ákvað að bíða með þetta. Seinna sigaði vinur minn svona sölumanni á mig, í raun til þess eins að hrekkja mig, en mér fannst það ágætt. Loks hefði ég tækifæri til að spyrja allra spurninganna. Ég hitti hann og spurði og spurði og allt leit þetta rosalega vel út. Miklu betra en hjá þeim sem ég var fyrst að skoða, sagði hann, og ég trúði honum. Kvittaði undir og byrjaði að safna réttindum. Síðar lenti ég á spjalli við tryggingasölumann sem sagði mér að það fyrirtæki væri nú ljótu glæpamennirnir og ég myndi enda líf mitt sem öreigi ef ég skipti við þá. Nú voru góð ráð dýr. Frelsari minn hafði sagt mér að fyrstu árin væri ég að borga tæpan 10 þúsundkall á mánuði sem rynni beint í vasann á sölumanninum og ég fengi ekki rassgat fyrr en hann hefði eignast tæpa kvartmilljón af mínum launum sem ég vann fyrir með blóði, svita og tárum. Ég mundi ekkert hver þessi maður var sem seldi mér trygginguna svo ég hringdi í tryggingamiðlunina sem hann vann hjá. Þar baulaði ég: “Ég ætla að segja upp!” um leið og símanum var svarað. Stúlkan spurði hverju og ég sagðist ekki hafa hugmynd. Sagði henni kennitöluna mína og sagði henni að segja upp öllu sem hún fyndi. Hún vildi frekar gefa mér samband við tryggingaráðgjafa og hann var hinn versti. Símastúlkan hafði greinilega varað hann við og hann var kominn í startholurnar að snúa mér um leið og ég fékk sambandið. “Af hverju ertu að segja upp?” spurði hann með þjósti. Ég hafði fram að þessu verið búinn að gíra mig upp í að segja söguna sem ég heyrði en mér fannst hann svo dónalegur að eina svarið sem ég gaf var: “Það kemur þér bara ekkert við!” Hann maldaði eitthvað í móinn og ég sagði honum að sleppa bara vælinu og strika mig út af öllum þeirra listum. Þá fór hann að tala um að þetta væri flókið skriffinskuferli sem tæki nokkra mánuði og ég yrði bara að gjöra svo vel og bíða og borga. Þá fauk nú í mig en ég ákvað að eyða ekki frekari orðum í þennan asna sem ætlaði greinilega að bjarga jeppaafborgunum kollega síns með því að mjólka mig nú í nokkra mánuði í viðbót. Ég þakkaði fyrir og lagði á en hringdi svo strax í bankann minn þar sem ég sagði upp greiðslukortinu mínu hið snarasta. Tryggingafélagið hafði verið að taka iðgjöldin af því og með þessu ætlaði ég að stoppa þjófnaðinn með valdi. Það tókst, ég varð greiðslukortalaus en jafnframt ótryggður. Hvað ef ég yrði svo fyrir píanói daginn eftir og myndi deyja tragískum teiknimyndadauðdaga? Það ætlaði ég ekki að láta gerast, að minnsta kosti ekki ókeypis.

Ég hafði augun opin og svo birtist óháður tryggingaráðgjafi á þröskuldinum hjá mér og vildi leysa öll mín vandamál. Ég dró hann heim til konunnar minnar og kattarins og sat lengi með honum þar sem hann leiddi okkur í allan sannleikann um það hvernig tryggingarnar virkuðu og hvar peningarnir yxu á trjám. Mér fannst þessi boðberi sannleikans svo vingjarnlegur og áreiðanlegur að ég kvittaði undir allt draslið og tryggði mig og mína í bak og fyrir. Svona eftir á að hyggja hefði ég nú alveg mátt spyrja sjálfan mig hvers vegna möppurnar hans og öll flottu blöðin voru frá Allianz, sem ég endaði einmitt á að skrá mig hjá. Óháður, my ass!

Þegar þangað var komið var ég samt orðinn svo þreyttur á þessu rugli að ég ákvað að hætta alfarið að hugsa um þetta. Það var svo um ári seinna að menn frá KB banka gripu mig í matvöruverslun og spurðu hvort ég væri með viðbótarlífeyrissparnað. Ég sagði þeim hróðugur að ég væri sko tryggður niður í rassgat og það hjá Allianz, því fyrirmyndarfyrirtæki. Þá heyrðist hnuss í þeim báðum, eflaust þaulæft og frátekið fyrir tilfelli eins og þetta. Ég gat auðvitað ekki annað en spurt hvers vegna þeir teldu nauðsynlegt að hnussa í kór og þá sögðu þeir mér að ég væri nú í ljótum málum að vera hjá Allianz. Þar væri ég að borga fyrstu 2 árin fyrir ekki neitt og byrjaði í raun ekki að safna fyrr en eftir að hafa “gefið” þeim 2ja ára iðgjöld. Ég hvítnaði auðvitað og hlustaði svo á þá segja mér hvernig þeirra sjóðir væru sko miklu betri og þeir væru næstum í sjálfboðavinnu við að selja þetta, slík væri manngæskan hjá KB banka. Þeir voru meira að segja með tilbúin uppsagnareyðublöð ef ég vildi þiggja hjá þeim yfirhalningu og tryggingu fyrir fjárhagslegri framtíð minni. Ég hélt nú ekki og var búinn að fá nóg af þessum hringlandahætti. Ég rauk beina leið heim og gróf upp nafnspjald vinalega tryggingaráðgjafans og hringdi í hann. Hann sagði mér að þetta væri allt haugalygi og bauð mér að líta við hjá mér næst þegar hann væri í bænum og fara yfir þetta með mér. Ég afþakkaði það, enda búinn að safna mér upp þvílíku magni af tölum og pappírum sem ég skil ekkert í en geymi þó ef heimsendir kæmi og salernispappírinn skyldi klárast. Ég ætlaði að ræða þetta í stuttu máli við næsta Allianz sölumann sem ég sæi á förnum vegi. Ástæðan var einfaldlega sú að það er auðveldara að losna við svona sölumenn þegar þeir eru á almannafæri en þegar þeir eru komnir inn í stofu hjá manni.

Nokkrum mánuðum seinna var ég í Smáralind og sá Allianz menn á veiðum. Ég rauk til þeirra og sagði þeim það sem KB mennirnir höfðu sagt mér og því svöruðu þeir með afskaplega föðurlegum hlátri (sem kannski var æfður) og sögðu mér að ég hefði engu að kvíða. Drógu svo upp pappíra sem þeir ráku undir nefið á mér og krotuðu á þá samhengislaust bull í bak og fyrir en niðurstaðan var á endanum sú að þessi tveggja ára greiðsla myndi aðeins falla í þeirra skaut ef ég myndi hætta áður en tvö ár væru liðin. Þeir væru bara að tryggja að fólk væri ekki að eyða tíma þeirra með því að flakka milli fyrirtækja. Þetta fannst mér hin prýðilegasta útskýring og fór sáttur.

Svo gerðist það um daginn að í mig hringdi kona frá Landsbankanum sem vildi endilega fá mig í viðskipti við bankann. Bauð mér að líta við í útibúi þeirra í mínum heimabæ og þar yrði mér gert ómótstæðilegt tilboð. Ég þáði það, en í raun aðeins í þeim tilgangi að eyða tíma sölumannsins og kannski skemmta sjálfum mér í leiðinni, því ég er mjög sáttur í mínum banka og vissi vel hvað þeir myndu bjóða mér. Fríðindi sem ég hef engan áhuga á. Gullkort, yfirdráttarheimildir, lán og fleiri yfirdráttarheimildir. Ég hafði rétt fyrir mér og þetta átti ég allt að fá án ábyrgðarmanna. Þurfti bara að kunna að skrifa nafnið mitt og ég gæti verið kominn í milljónaskuldbindingar við bankann. En æðislegt! Ég hlustaði á sölumanninn tala og flissaði eins og fífl, því mér finnst svona tilboð svo bjánaleg. Ég átti að fá að koma í Vörðuna sem hann sagði mér að væri aðeins fyrir bestu viðskiptavini bankans. Þarna gat ég ekki meir og skellti upp úr og spurði hvort ég væri virkilega einn af þeirra bestu viðskiptavinum, með öll mín viðskipti í öðrum banka frá upphafi og hafandi í raun aðeins átt ein viðskipti við Landsbankann, en það var þegar ég var yngri og fékk hjá þeim debetkort með yfirdráttarheimild til að komast á fyllirí með strákunum. Kortinu lokaði ég ári seinna. Hann gat auðvitað ekki annað en samsinnt mér, enda held ég að þeir voni að þegar þeir haldi svona ræður yfir fólki verði það svo uppnumið af öllum fríðindunum að það gleymi allri skynsemi.

Ég sagði honum að hann gæti átt sínar yfirdráttarheimildir og vildarpunkta (sem færa mér gluggasköfu frá Essó á nokkurra ára fresti) og spurði hvort hann ætti fleiri ása upp í erminni. Það hélt hann nú og fór að kynna mér lífeyrissparnaðinn þeirra. Ég sagði honum hrakfallasögu mína í stuttu máli og sagði honum að ég væri hjá Allianz og þaðan færi ég ekki, sama hvað hann rembdist. Hann varð skelfingu lostinn fyrir mína hönd og vildi meina að Allianz væri djöfullinn sjálfur. Allt nema Allianz, sagði hann. Svo tók hann ræðuna um tveggja ára greiðslurnar en ég stoppaði hann í miðju kafi og spurði hann hvort hann væri ekki til í að skrifa þessar fullyrðingar sínar á bréfsefni bankans og undirrita það svo ég gæti verið viss um að hann væri að segja sannleikann. Þá snarþagnaði hann og sagði að það myndi hann aldrei gera, þetta væri bara túlkunaratriði. Ég gaf honum hnussið sem ég lærði af KB bankamönnum og sagði að þá væru fullyrðingar hans lítils virði. Hann gafst samt ekki upp og byrjaði að tala um prósentur sem hinir og þessir væru að taka af ávöxtuninni minni fyrir umsýslu og annað og ég væri að láta fara svo illa með mig. “Mér finnst bara sjálfsagt að fólk fái borgað fyrir sína vinnu og umsýslu,” sagði ég og þar með var málið dautt. Í örvæntingu reyndi hann að kynna mér launaverndina hjá Landsbankanum og ég hlustaði en þegar hann var hálfnaður var ég farinn að hugsa um kettlinga og regnboga og horfði því á hann skilningssljóum augum þegar hann lauk máli sínu. Ég tók pappírana saman, þakkaði honum fyrir tímann og ergelsið og sagði honum að það væri aldrei að vita nema ég kæmi til hans þegar mig vantaði greiðslukort sem ég nota ekki fyrir 8.900 á ári.