Skátastuð

Ég er ekki viss um að ég vilji senda börnin mín í skátana þegar að því kemur að ég eignast þau. Ég var að ferðast um netið í leit að söngtextum fyrir brúðkaup móður minnar og rambaði inn á heimasíðu Hraunbúa. Þar fann ég dýrðina, tilbúna söngbók upp á um 200 blaðsíður sem ég þurfti bara að prenta út og mæta með á morgun. Nú þegar ég er búinn að eyða skóglendi, bleki og tíma í að prenta bókina út er ég að lesa hana yfir. Rak þar augun í eitt lag sem heitir Bláar Aravísur og textinn er eftirfarandi:

Hann Ari er fíkill
hann er áttræður sýkill
með eistu svo ungleg og kær.
Hann kengríður konum,
sem kætast með honum,
er sullar hann sæði í þær.
Hann hættir að spyrja
þegar hórurnar byrja
að koma þeim stinna í stuð.
Því að þrátt fyrir elli,
þá heldur hann velli,
og brundar með belli í skuð.


Kannski eru þessir textar bara ætlaðir elstu skátunum en þetta er aðgengilegt öllum á netinu og þeir eru eflaust margir litlu skátarnir sem hafa hlaðið þessu niður og byrjað að syngja um brund og hórur. Ég las áfram og fann eitt sem heitir Bláir Draumar - Dýrið gengur laust. Þar fer ekki fyrir náungakærleiknum og umburðarlyndinu. Eða hvað haldið þið?

Bubbi Mortens er hommalegur
enda er barnahomminn vinur hans.
Getur verið að hann sé hommi,
komd'úr felum, bjóddu strákunum dans.

Barnahommi er hann Megas,
til Tælands fór hann að fróa sér.
Notfærir sér fátækt lítilla drengja,
fyrir pening þeir leyf'onum að ríða sér.

Bubbi, Megas, Hörður-Torfa,
eru saman að rúnka sér.
Einn togar í tippið á öðrum,
og treður því svo inn í rassinn á sér.

Út í Köben Hörður-Torfa
við banabeðið syrgir gamla gæjann sinn.
Brýnir ljáinn, leggst á magann,
og fær hann á bólakaf í rassinn sinn.

Bubbi, Megas ...,

Ég las áfram og renndi í gegnum fullt af góðum lögum og reyndi að pikka þau upp og átta mig á laglínunum. Byrjaði svo að lesa eitt og leita í skátaminningunum mínum eftir laglínu: „Ég vildi að ég væri tófutittlingur, ég vildi að ég væri tófutittlingur..“ Dúbídúbdídú... Nei, það hringdi engum bjöllum svo ég las áfram í þeirri von að átta mig á laginu: „...þá myndi ég taka tófuna og trukk'ana undir rófuna. Ég vildi að ég væri tófutittlingur.“ Dommdído... Nei, bíddu... Ha? Ég las áfram:

Hæ, hó babiddi bú,
þetta vild'ég vera nú.
Hæ, hó, babbiddi bú,
þetta væri gott að vera nú,
að vera nú.

Ég vildi ég væri barnamorðingi.
Þá myndi ég taka krakkana,
og bíta þá á barkana.

Ég vildi ég væri kátur kettlingur.
Þá mundir þú kæra kyssa mig,
og kjassað gæti ég við þig.

Ég vildi ég væri fagur fugl á grein.
Þá myndirðu heillin hlusta á mig,
og hjalað gæti ég við þig.

Ég vildi ég væri silfurrefaskinn.
Þá myndi ég hlýtt um hálsinn þinn,
hjúfrast daginn út og inn.

Ég vildi ég væri varalitur þinn.
Þá mundi ég við munninn þinn
minnast daginn út og inn.

Hvaða sjúki bastarður semur svona lög? Veeá. Þetta er eiginlega verra en vísur um brund, mellur og barnaníð. Voðalega sætt um tófutittlinga og kettlinga eina stundina og áður en maður veit af er verið að bíta börn á barkann og ríða litlum dýrum í rassgatið. Ég yrði kengruglaður ef ég væri smáskáti að syngja þetta.
Og auðvitað er þarna úrval af lögum Sverris Stormskers sem eru tvíræð í meira lagi og sum segja meira en önnur:

María og Anna eru að kanna
útför í flippaðra stöff.
Þær hugs'um að pæl'í að hætta að dæl'í
sig stöffi sem ekki er töff.

Þær leigja sér greni í guðanna bænum
en gjöldin þeim ríða á slig,
þó rúmhelga daga frá 12 til 12 taki þær stórt uppí sig.

Þær hríðblautar eru í holunni sinni,
þær hristast og aka sér fram
og aftur. Það verður að ger'uppí götin
svo geti þær keypt sér gramm.

María og Anna dýrka hann Danna
sem dílar með þetta og hitt.
Hann hyglar þeim sopum af húsmæðradropum.
-- Þeim er víst svo illa við spritt.

Í bælinu pælandi, dælandi, svælandi
smæla þær tælandi,
um sæluna þvælandi, við hvor'aðra gælandi,
vælandi, ælandi.

Þær meinaða, allt er svo meiriháttar,
svo mergjað, svo far át.
Þær fíl'allt svo heví, svo fríkað og speisað,
þær flissandi skríkja: Nei Vá!

Þær húkka oft bíla'eftir böllin í harðindum
og bjóða þá kaffi og kex,
sem endar svo meððí þær innfyrir bjóð'onum,
-- aksjón sem segir sex.

Dropunum rignir'innum rifurnar stöðugt
og rýmið er feiki nóg.
Og María og Anna, þær gera fátt annað
en góla: ah ah æ Ó!

Og svo lagið um Tyrkja-Guddu, einnig frá Stormskerinu.

Gudda hún gólaði og stundi,
glennt sér í bólinu undin.
Hún tottaði í elli,
tyrkneska belli,
uns belgurinn fylltist af brundi.

Gudda hún ...

En Hallgrímur hló bara og orti,
hafð'ekki vit á því sporti.
Heyrð'ekki gólin
með hangandi tólin.
Hitt og þetta hann skorti.

Ég fann ekkert meira í þessum dúr í þessari fyrstu lesningu. Kannski leynist meira þarna, ég þori ekki að fara með það.

Ég kann að meta góða klámvísu endrum og eins, þannig að ég ætla ekki að setja mig í eitthvað siðferðisdómarasæti. En ætli þeir prenti þetta út og dreifi á ylfingafundum? „Jæja, krakkar. Flettum nú upp á lagi númer sjö. Þessu um manninn sem ríður litlum strákum. Já, akkúrat Stebbi minn. Þú ert líka lítill strákur eins og þeir í laginu. En hafðu engar áhyggjur. Þeir verða að vera tælenskir. Wu-Chin minn, ekki gráta. Hann vill þig ekki, því þú ert feitur og feitt fólk er ógeðslegt eins og við sungum um í laginu áðan. Jæja, allir saman nú...“