Blogg um bækur og fleira

Ég er heilmikið fyrir að lesa góðar bækur. Ég vil vera viss um gæði bókarinnar áður en ég byrja svo ég les yfirleitt bara bækur með áhugaverðri kápu, bækur sem einhver hefur bent mér á eða þá bækur úr sama bókaflokknum (sem ég hef dottið inn í vegna fallegrar kápu eða meðmæla). Discworld bækurnar eru bókaflokkur sem ég þreytist aldrei á að lesa. Terry Pratchett er víðlesnasti núlifandi rithöfundur Bretlands og hefur skrifað hátt í 30 bækur sem gerast í Discworld, sem er flatur heimur borinn á baki fjögurra fíla sem standa á bakinu á risaskjaldbökunni A'Tuin sem lallar um fjölheiminn (ekki alheiminn) í rólegheitum. Þetta hljómar eflaust furðulega í eyrum (augum?) sumra en það vekur kannski meiri furðu að persónur bókanna eru nornir, vampírur, uppvakningar, dvergar, tröll, talandi hundar, varúlfar, órangútanar og jafnvel Dauðinn djálfur. Þegar ég byrjaði að lesa þessar bækur var ég nokkuð skeptískur en ákvað að láta slag standa þar sem fleiri en einn höfðu mælt með bókunum hans við mig. Og svo eru þær með svo fallegar kápur. Eitt af því dásamlega við bækurnar er hve skrautlegir allir karakterarnir eru (fyrir utan að vera af svo mörgum tegundum og gerðum). Ef það er lögfræðingur, þá er hann uppvakningur. Bókavörður háskólabókasafnsins er órangútan sem rífur handleggina af fólki sem kallar hann apa, vampírurnar hafa dásamlegan v-talanda og margar þeirra eru edrú og hafa skipt blóði út fyrir kaffi. Ein þeirra, Otto, fékk sér nýtt áhugamál, ljósmyndun, sem hefur áhugaverðar afleiðingar þegar flassið kemur:

‘And when you’re ready, Otto?’ said William, turning round.
‘If the dvarfs vould just close up a bit more,’ said Otto, squinting into the iconograph. ‘Oh, zat’s good, let’s see the light gleam on those big choppers ... trolls, please vave your fists, zat’s right ... big smile, everyvun...’
It’s amazing how people will obey a man pointing a lens at them. They’ll come to their senses in a fraction of a second, but that’s all he needs.
Click.
WHOOMPH.
‘...aaarghaaarghaaarghaaaaagh...’

Svo gleymum við ekki spéhrædda "ljótakallinum" (boogie man) sem þorir ekki að koma undan rúmi eða stól nema enginn sé að horfa og banshee (keltnesk kvenvofa sem boðar feigð með væli sínu) sem er málhölt og rennir því bara miða undir hurðirnar hjá fólki sem á stendur "aaaoooooooh!"

Terry Pratchett hættir aldrei að koma á óvart og bækurnar hans eru hver annarri betri. Ég gleymi mér algjörlega yfir þeim og hlæ svo upphátt eins og fáviti því það er einmitt eðli bókanna. Þær eru alveg óstjórnlega fyndnar. Oft eru það hlutirnir sem hann segir ekki sem eru svo fyndnir og stundum er það hvernig hann snýr söguþræðinum eða einstaka atriðum svo margfalt upp á sig að maður getur ekki annað en hlegið þegar maður les til enda. Það síðasta sem fékk mig til að skella upp úr var þegar ég sat í dag og las í annað sinn bókina Men at Arms:

[Colon talar] "[...] Reminds me of the drill sergeant we had when I was first in the army."
"Tough, was he?" said Nobby, lighing a cigarette.
"Tough? Tough? Blimey! Thirteen weeks of pure misery, that was! Ten-mile run every morning, up to our necks in muck half the time, and him yelling a blue streak and cussin’ us every living moment! One time he made me stay up all night cleaning the lavvies with a toothbrush! He’d hit us with a spiky stick to get us out of bed! We had to jump through hoops for that man, we hated his damn guts, we’d have stuck one on him if any of us had the nerve but, of course, none of us did. He put us through three months of living death. But ... y’know ... after the passing-out parade ... us looking at ourselves all in our new uniforms an’ all, real soldiers at last, seein’ what we’d become ... well, we saw him in the bar and, well ... I don’t mind telling you..." The dogs watched Colon wipe away the suspicion of a tear. "...Me and Tonker Jackson and Hoggy Spuds waited for him in the alley and beat seven kinds of hell out of him, it took three days for my knuckles to heal." Colon blew his nose. "Happy days..."

Frúin mín hristir eflaust hausinn yfir öllum þessum tilvitnunum. Ég er alltaf að reyna að lesa upp úr þessu fyrir hana, flissandi eins og bjáni, og henni finnst þetta yfirleitt hreinlega ekkert fyndið. "Hei, Lillý. Detritus tröll, sem var að læra að telja, er að öskra á nýliða í borgarvaktinni og sagði: "This is your club with a nail in it. You will eat it. You will sleep on it! When Detritus say Jump, you say ... what color! We goin’ to do this by the numbers! And I got lotsa numbers!" Hahaha, hann er svo heimskur og fyndinn!" Og Lillý mín, svo þolinmóð og yndisleg, gefur mér smá bros og "já, elskan mín, þetta er rosa fyndið." og heldur svo áfram að læra. Ég veit að henni finnst þetta ekkert fyndið, nema þá kannski að henni finnist ég skondinn í þessum endalausu tilraunum mínum til að troða þessu upp á hana. En ég veit að ef hún fengist til að lesa eina svona bók myndi hún hlæja með mér.

Eru ekki einhverjir hérna sem hafa lesið bækurnar hans Terrys og geta hlegið með mér? Eða eru viljugir til að lesa eina slíka?

-----

Jæja, nóg um það. Ég var að fá mér nýjan síma. Ég fékk hann sem skaðabætur eftir misheppnaða viðgerð Landssímans á gamla símanum mínum. Ég átti Nokia 6310i sem var afskaplega fínn sími. Stór og fallegur, erfitt að týna honum og nokkuð laus við það sem ég taldi á sínum tíma óþarfa aukahluti.
Áður en ég held lengra ætla ég að nefna að ég er líklega Íslandsmeistari í rövli og tuði. Þ.e. þegar ég tek mig til. Ég legg það ekki í vana minn að láta vaða yfir mig og sæki rétt minn hiklaust þegar ég finn tilefni til. Ég er þessi týpa sem finnst ekkert sérlega leiðinlegt að standa í leiðindum.
Nújæja, ég fór með símann minn í viðgerð þrisvar sinnum á stuttum tíma. Var orðinn nokkuð pirraður og staðráðinn í því að ef þriðja viðgerðin bæri ekki árangur myndi ég fara fram á nýtt eintak af þessari týpu. Í símanum mínum geymdi ég ógrynni gagna. Yfir þrjúhundruð símanúmer og alls kyns punta og minnisatriði, lykilorð og fleira í þeim dúr. Þess vegna passaði ég mig ávallt á því að taka sérstaklega fram við hverja viðgerð að afar áríðandi væri að öll gögn skiluðu sér aftur. Þegar ég fékk símann úr þriðju viðgerðinni var hann gjörsamlega tómur. Þegar ég kveikti á símanum í Símabúðinni brást ég við með klassísku "þú ert að grínast, ekki satt?" og þegar mér var tjáð að þetta væri fúlasta alvara þakkaði ég fyrir mig og fór heim, enda enginn yfrimaður á staðnum þá stundina. Ég beið í um klukkustund og hringdi svo. Aumingja maðurinn sem varð fyrir svörum mun eflaust aldrei svara aftur í síma. Ég hélt honum í óratíma í símanum þar sem ég neitaði að taka gilda hverja þá skýringu hann kom með. Ég hef sjálfur þurft að spinna upp ótal afsakanir fyrir léleg vinnubrögð á versktæði fyrirtækis sem ég vann eitt sinn hjá og þekki öll brögðin. Þegar hann hafði lofað mér að ganga í málið beið ég en hringdi þó reglulega í Símabúðina til að vera með almennt ónæði og rövl og bað alltaf um samband við þennan sama mann. Á endanum voru Símamennirnir farnir að leita í ruslinu að RF-spjaldinu (sem var það sem skipt var út og innihélt öll gögnin) úr símanum mínum svo þeir gætu losnað við mig. Allt kom fyrir ekki og ég hélt áfram að sækja á þá því í mínum huga er það prinsipp að fyrirtæki geti ekki bara riðlast svona á manni og sent mann heim. Ég vildi bætur. Og þær fékk ég á endanum. Einn yfirmaður í þessari Símabúð, öðlingspiltur, ákvað á endanum að leyfa mér að velja mér nýjan síma í skaðabætur. Ég valdi mér Nokia 6230 og gekk himinlifandi á vit nýrra tíma með myndavélasíma og alla hugsanlega fítusa.

Það hlakkar ekkert í mér yfir þessu en þetta var í mínum huga smávegis sigur fyrir mig og hina litlu mennina. Allt of oft finnst mér verslunarrekendur og fólk almennt í þjónustuiðnaði líta svo á að það sé að gera viðskiptavininum greiða með því að þjónusta hann og selja honum vöru. Að við eigum bara að vera þakklát fyrir að mega versla þarna og ættum ekki að vera að væla neitt yfir gallaðri vöru eða lélegri þjónustu. Þegar ég hef staðið á rétti mínum sem neytandi hefur mér yfirleitt verið vel tekið og fengið þær leiðréttingar eða bætur sem ég átti skilið. Það held ég að sé að mestu vegna þess að ég hvika hvergi og forðast að vera með dónaskap, enda er nóg af dónum í umferð nú þegar.

Það gerist of sjaldan að fólk stendur á rétti sínum. Ég veit ekki hvort þetta er algengara hér á Íslandi en annarsstaðar en mikið vildi ég sjá þetta breytast.
Standið á rétti ykkar. Þið vinnið samviskusamlega fyrir þeim peningum sem þið verjið í vöru og þjónustu og þeir sem selja ykkur þjónustu og vöru væru ekki í rekstri ef ekki væri fyrir ykkar viðskipti. Munið það.



...og orðið varð blogg.