Morgunhanar og kettir

Aldrei þessu vant vaknaði ég fyrir 8 í morgun. Ég færði mig inn í tölvuherbergi og fór að flokka e-mail. Litla vinnan. Hér um bil 3000 e-mail sem ég hef aldrei nennt að gera neitt af viti við og þarf að fara í gegnum og flokka eftir innihaldi. Semsagt í vinnutölvunni. Sofnaði í hádeginu og vaknaði við breim í kattarógeðinu sem heldur stundum til hérna fyrir utan. Ég hef ekkert á móti köttum, sko. Ég á einn sjálfur. En allir kettirnir í hverfinu verða sjáfkrafa kattarógeð því þeir eru sífellt að ráðast á köttinn minn. Ég ákvað fyrir nokkru að segja hverfisköttunum stríð á hendur eftir að ég vaknaði eina nóttina við að einn var kominn inn í svefnherbergi til mín og réðist á Tristan (köttinn minn) þar sem hann lá sofandi. Leiðin inn var ekki erfið þar sem ég hef alltaf opinn glugga í vinnuherberginu mínu til að Tristan komist inn og út að vild. Ég rauk þarna á fætur klukkan 4 að nóttu og greip Tristan í fangið og henti honum inn á bað til að hann væri ekki að blanda sér í slaginn, sem nú var á milli mín og boðflennunnar. Ég hljóp inn í herbergi og hún Lillý mín sat í öngum sínum á rúminu og sagði mér að kötturinn væri undir rúmi. Ég greip það sem hendi var næst og reyndist vera handklæði og lagði til hans af öllu afli. Kvikindið flaug undan rúminu og spólaði af stað því hann hafði greinilega áttað sig á því að hér var um líf og dauða að tefla. Ég hljóp á eftir honum á nærbuxunum og fyllti könnu af vatni meðan ég heyrði ófétið spóla í gegnum vinnuherbergið mitt og út að glugga. Ég ruddist út um bakyrnar sem liggja út á pall og þaðan í garðinn og argaði á kvikindið meðan ég gusaði úr könnunni í allar áttir og barði mér á brjóst. Ég hafði fundið dýrið í mér. Þarna stóð ég á nærbuxunum úti í garði og öskraði á kött að nóttu og lét allan heiminn vita að þessi innrás á yfirráðasvæði mitt og Tristans væri stríðsyfirlýsing. Kettirnir í hverfinu virtust heyra í mér, því síðan þetta gerðist (fyrir um mánuði síðan) hefur stemningin í hverfinu breyst. Kettirnir sem búa hér í kring eru farnir að færa sig upp á skaftið og koma reglulega upp á pallgirðinguna hjá mér til að búa til vandræði. Núna hef ég alltaf dregið frá einum glugga í stofunni þegar ég horfi á sjónvarpið og annað augað dvelur á girðingunni. Ég tileinkaði mér eina könnu sem ég geymi fulla af vatni við dyrnar út á pall. Mörg kvöld í röð eftir þetta komu kettir upp á pallinn og fengu allir sömu meðferðina. Ég stökk upp af sófanum með látum og rauk út með könnuna og lét vaða á þá. Mér hefur ekki enn tekist að hitta því þeir eru einfaldlega of snöggir. Þetta er farið að minna svolítið á þjóðvegarollur sem bíða við kantinn og spæna svo yfir einmitt þegar þær sjá bíl nálgast. Þeir eru kannski bara að búa til hasar. Svona gekk þetta í nokkra daga og allt virtist vera að róast. Kettirnir komu sjaldnar og vatnið í könnunni var farið að setjast. Þar til eitt kvöld, að ég og Tristan sátum saman og horfðum á sjónvarpið þegar ég sé allt í einu bregða fyrir svörtum skugga á stofugólfinu. Tristan áttaði sig á undan mér og rauk á fætur til að tæta í sig þennan kött sem valsaði inn í stofuna eins og hann ætti heima þarna. Ég greip Tristan á fluginu úr sófanum og hljóp með hann inn á klósett. Þetta var minn bardagi. Svarti kötturinn fann eflaust reiðina í loftinu því hann hljóp bak við sófa og djöflaðist þar eins og í leit að útgönguleið. Ég stormaði inn í stofuna og endurinnréttaði hana á mettíma. Ég dró borð og stóla út á gólf og dró sófana sömu leið. Þegar ég bjóst til að grípa kvikindið og sýna honum hver væri húsbóndi á þessu heimili fann ég skyndilega að það var ekki aðeins reiði í loftinu, heldur líka logandi hræðsla. Ég bakkaði og opnaði palldyrnar og ákvað að gefa greyinu allavega færi á að flýja og halda feldinum. Hann áttaði sig á þessari skyndilegu góðmennsku og vissi, jafn vel og ég, að hún myndi ekki endast lengi ef hann færi ekki út. Hann hljóp út í myrkrið og leit aldrei við. Heimsóknirnar á pallgirðinguna byrjuðu aftur. Ég ákvað að binda enda á þetta í eitt skipti fyrir öll og bjóst til vopna. Ég fann mér sterklega teygju og bjó til skot úr samanbrotnum pappír. Sat lengi og velti fyrir mér aðferðum og eyddi löngum kvöldum brjótandi saman pappír og tyggjandi hann með tryllingsglampa í augum til að búa til sem þéttust og langdrægust skotfæri. Nokkrum dögum síðar kom stóra tækifærið mitt. Tristan var að lenda í hóplagsmálum. Einu sinni sem oftar fór ég út á pall og horfði yfir hverfið til að sýna köttunum í nágrenninu að ég væri hér enn og alls ekki að fara. Hinu megin við götum stóð Tristan og hvæsti á mun stærri kött og tveir aðrir voru að sniglast í kring til að átta sig á því með hverjum þeir ættu að halda. Ég kveikti mér hlakkandi í sígarettu og tók vopnin upp úr vasanum. Ég stökk yfir girðinguna og gekk í áttina að þeim. Tristan sá mig koma og kom á móti mér, vitandi að nú væri öllu óhætt. Hinn kötturinn elti ekki og ég og Tristan gengum saman til baka og heim að pallinum. Tristan virtist ekki sáttur við þessar málalyktir og snerist á hæl og hljóp á fullri ferð inn á óvinasvæðið. Með miklu hugrekki stökk hann með allar klær úti á þennan miklu stærri kött og sló hann í jörðina. Ég stóð hinu megin götunnar og fylgdist með því þegar Tristan hljóp að þessu loknu aftur í áttina að mér og á bakvið mig. Stóri kötturinn elti og var svo blindaður af reiði að hann sá mig ekki fyrr en það var of seint. Hann spólaði í hring í grasinu og horfði skelfingu lostinn á tvær útréttar hendur og einbeitt auga sem miðaði. BLAMM! Nokkrum dögum síðar sá ég hvar þessi sami köttur var að sniglast neðar í götunni þegar ég stóð á pallinum og var að fylgjast með Tristan leika sér. Þeir sáu ekki hvor annan fyrr en þeir mættust fyrir horn. Tristan setti samstundis upp kryppuna en hinn gaf sér ekki tíma til þess. Reynslan hafði kennt honum að þetta var rangur köttur til að abbast upp á. Hann tók samstundis stóran sveig framhjá Tristani og forðaði sér. Tristan fylgdist með honum hverfa inn í húsagarð og hélt áleiðis heim. Hann klifraði upp á pallinn til mín og malaði. Enginn köttur hefur síðan látið sjá sig á pallinum mínum og Tristans.